Skąd kobiety
czerpią siłę?

W listopadzie 2017 roku na świat przeszedł mój syn - Julek. Początkowo zupełnie nie zdawałam sobie sprawy, że macierzyństwo to nie tylko przyjemności, uściski, buziaczki i wrzucanie słodkich zdjęć na mediach społecznościowe, ale też trudne chwile, gdzie ma się ochotę uciec. Która z mam nie doświadczyła momentu, że dziecko całą noc płakało, a wy nie miałyście ochoty wstać z łóżka przed 12.00? Bliscy często pytają o to, jak czuje się dziecko, a zapominają zapytać mamę - "A jak Ty się czujesz?". O tych trudach macierzyństwa zaczęłam pisać na mediach społecznościowych, założyłam konto i każdego dnia przybywały nowe kobiety, które chciały usłyszeć, że nie tylko one doświadczają trudów macierzyństwa. Tak połączyłam ze sobą dużą grupę kobiet i stworzyłam swoje miejsce. Poczułam, że w moich słowach i autentyczności jest siła, którą chcę się dzielić z innymi kobietami.

Do 30. roku życia myślałam, że wezmę ślub, pójdę do pracy na etacie, urodzę dziecko i będę mogła napisać "żyli długo i szczęśliwie". Życie to jednak nie bajka. Wzięłam ślub jako 25-latka, jako 27 urodziłam dziecko, a w wieku 30 lat mój książę zszedł z białego konia i stwierdził, że zakochał się w innej. Bardzo cierpiałam, nie spodziewałam się takiego obrotu sytuacji. Teraz po dwóch latach widzę jaki otrzymałam prezent. Rozstanie spowodowało, że stałam się dorosła, przestałam już polegać tylko na innych, zdałam sobie sprawę, że chcę być odpowiedzialna za siebie i swoją córkę. Początkowo byłam przymuszona podejmować trudne decyzje, ale teraz bardziej zatrzymuje się przy tych najmniejszych, aby podjąć je w zgodzie ze sobą.

Przez wiele lat pracowałam w miejscu, gdzie czułam się niewidziana. Gdy dawałam propozycję nowych projektów wszyscy milczeli. Nie otrzymywałam informacji zwrotnej. Pewnego dnia pękłam, położyłam na biurku szefowej wymówienie i z dnia na dzień odeszłam. Przez dwa miesiące nie mogłam znaleźć pracy, wiedziałam, że tym razem ważne jest dla mnie nie tylko to, co będę robiła, ale też ludzie, którymi będę się otaczała. Bliscy mówili, że jestem wybredna, a ja czułam że chcę posłuchać siebie, że to ja chcę wybrać swoje miejsce. Po dwóch miesiącach poszłam na rozmowę kwalifikacyjną do firmy, z którą obecnie współpracuje. Gdy weszłam do biura i rozejrzałam się wokoło to zobaczyłam uśmiechniętych, wesołych ludzi i już wiedziałam - chcę tutaj zostać. Tak się stało, od razu na rozmowie kwalifikacyjnej usłyszałam: "Widzimy Panią w swoim zespole". Ta zmiana spowodowała, że zaczęłam wierzyć w siebie i otwarcie mówić o swoich pomysłach. Nawet, gdy ktoś się ze mną nie zgadza - to daje mi komunikat zwrotny przez co czuję się widziana. Ja też zmieniłam to, w jaki sposób się komunikuję. Zaczęłam otwarcie mówić swoich potrzebach i wyrażać swoje granice.